Rozkoszny szlak ambiwalencji

(długo oczekiwany coming out)

widzisz to twoja wina

To się miało już nie stać nigdy więcej

ale teraz gdy tu siedzisz przy mnie

To znowu mnie wysyła na ten

rozkoszny szlak ambiwalencji

i znowu w moich myślach otworzy się piąty wymiar

i rzeczy będą się dziać:

jednocześnie - w innym czasie,

tu - zupełnie gdzie indziej

i będę pragnąć:

wszystko - zupełne nic

na zawsze - nigdy więcej

tylko na tą chwilę i tylko ja zdołam pojąć

tą nieznaną kobiecą matematykę

by przejść Go raz i nie móc już z powrotem

a Ty mnie jeszcze podniesiesz

a Ty mnie jeszcze przeniesiesz

przez ten stan energetycznie niemożliwy

tak że nie będzie dla mnie już łatwego powrotu

i wydaje mi się, że Ty tego nie widzisz

i zupełnie nie wiesz co robisz
gdy z każdym Twoim krokiem, którym się do mnie zbliżasz

umiera we mnie wiersz o tym

że najbardziej się boję utraty kontroli

i omamiającego systemu nagrody

który obejmie władze myślami

i wkrótce uzależni mnie

od stałych dostaw Twojej obecności

o tym że byłabym szczęśliwsza

gdybyś tu jeszcze nie przyszedł

lub gdyby ktoś inny mnie zmienił i wstrzymał

nim wstanę by wyruszyć w drogę

tym rozkosznym szlakiem ambiwalencji